روزِ دانشجو و تکلیفِ دانشجوی امروز
به گزارش رخداد پرس، «غلامرضا بنیاسدی» پیشکسوت دفاع مقدس؛ دانشگاهِ فقط به علمآموزی متمایز نیست. دانشگاه در ایران به عمل هم ممتاز است. تاریخ به خون نوشته وطن گواه این واقعیت است. اگر گذشته را مرور کنیم، در همان ورقهای آغازین، خواهیم خواند حدیث ایستادگی را. خود را در برابر فرازهایی خواهیم یافت که تا همیشه بیفرود میمانند. یک بار در ۱۶ آذر ۱۳۳۲ که در آن، دانشجو با خونش گفت «ایران بیشرفتی را تاب نمیآورد»، و باز در۱۶ دی ۱۳۵۹ هویزه که در آن، دانشجو با جانش نوشت «ایران را تنها نمیگذاریم». این دو روز، دو حادثه نیستند؛ دو تپش از یک قلباند؛ قلبی که نامش دانشگاه است و تپشش جوان؛ و امروز هم همان قلب میتپد. دفتر هنوز باز است. نسل امروز هنوز قلم در دست دارد؛ و صفحه تازه، زیر نور چشمهای همین دانشجوست.
دانشجو باید میاندار میدان باشد؛ نه تماشاگر سکو، نه رهگذر خاموش پیادهرو. باید در میان گرد و غبار حادثه بایستد تا میدان، میدان بماند و پرچم ایران، همچنان در اهتزاز؛ پرچمی که اگر از دست جوان بیفتد، بادهای بیرحم آن را به هر سو خواهند برد. دانشجو باید آن دستی باشد که پرچم را محکم میگیرد، حتی اگر طوفان هم بوزد.
انقلابِ اسلامی، بارها از گردنههای سخت گذشته و این گذر، کار پیرمردان نیست؛ قدم جوان بوده که سنگلاخ را هموار کرده است. دیروز، در خیابانهای تاریک پیش از انقلاب، جوان بود که فریاد زد. در هویزه و خرمشهر و فکه، جوان بود که قامت بست. امروز هم در میدانی تازه در برابر دشمنِ کهنه باز همین جوانِ است که باید دشمنشکنی کند؛ اینبار با عقل، با دانش، با جرأت، با امید. دانشجو باید راه را به سوی قلهها باز کند؛ قلههایی که نه با شعار، که با حرکت و با گامهای مطمئن و با آستینِ بالا زده فتح میشوند. قلههای علم، اخلاق، فناوری، آزادی اندیشه، و سربلندی ملی.
دانشجو باید ارزش میراث خویش را بداند و برای تبدیل کردن این ثروت مانا به سرمایهای پویا بکوشد. نوقلمان و نوکتابان این عرصه باید همیشه به یاد داشته باشند که دانشجو وارث دو خط خونین است: خط آذر، خط آگاهی؛ خط دی، خط ایثار. این دو خط، سرمشقی است برای نسلی که امروز دفتر در برابرش گشوده شده و باید بنویسد: «ایران، هنوز پابرجاست؛ و من، پاسدار این ایستادگیام.»
جنگِ ۱۲ روزه هم راهی نو باز کرد تا دانشجو با دانش برتر حماسهآفرینی خو در امتداد ۱۶ آذر و ۱۶ دی را امتداد بخشد. دانشمندان شهید ما، سرداران سر به آسمان سائیده ما از رهگذار همین کلاسها و دانشگاهها به قله رسیدند. فردای موفقیت ما به قدمهای هماهنگ دانشجویان در صراط مستقیم نظر دارد. بله، پرچم در اهتزاز ایران، نام دانشجو را صدا میزند؛ و دانشجو-همان جوانِ دلیر و فهیم- باید بیاید، باید بایستد، باید پیش برود؛ تا این دفتر، همچنان با قلم او صفحات روشن دیگر نوشته شود.