یادداشت/امیر رستمی؛ سردبیر
قرنی با مکتب انقلاب
اواخر قرن سیزدهم در شرایطی سپری شد که آغاز سلطنت ضعیف احمد قاجار بود، با اینکه ایران در جنگ اعلام بی‌طرفی کرده بود مورد تجاوز استعمارگران قرار گرفت،
در سال‌های جنگ جهانی اول موجی از قحطی، فقر، گرسنگی، قتل و غارت دامنگیر جامعهٔ ایران شده بود. بیماری‌های واگیردار به ویژه تیفوس در مناطقی که بیشتر در معرض تاخت و تاز نیروهای بیگانه بود، بیداد می‌کرد.
در جریان ۴ سال جنگ اول جهانی، ایران دست کم ۱۵ بار شاهد ظهور و سقوط کابینه‌های مختلف کم‌دوام بود
قرن چهاردهم که با آغاز سلطنت حکومت دیکتاتور پهلوی و جنگ جهانی دوم و تلفات ناشی از بمباران‌های، قحطی، بیماری و استفاده از سلاح هسته‌ای و هولوکاست در آمار خسارت انسانی جنگ جهانی دوم شمرده می‌شوند
امروز منطق جمهوری اسلامی و مقاومت در گوشه‌گوشه این منطقه و فراتر از آن مورد توجه قرار گرفته و دوست و دشمن در آن تأمل می‌کنند.
نمی‌توان از قرن چهارده گفت و از امام خامنه‌ای(مدظله‌العالی)، حکیم مدبر و انقلابی‌ای که راه آن بزرگ را ادامه داده و از دالان مصاف با خونخواران جهان به سلامت وارد قرن جدید می‌کند مطلبی ننوشت.
روزی که این انقلاب، نوزادی تازه تولد یافته بود، هیچ کس نمی‌دانست تا چه اندازه دوام خواهد آورد و دشمنان آن عمری نهایت شش‌ماهه برایش متصور بودند، اما اینک این انقلاب از قرن نیز عبور کرد و وارد دوره جدیدی از حیات خود شد؛ حیاتی که با کوله‌باری از تجربه ایستادگی در برابر انواع خصومت‌‌ها و کوهی از همراهی مردمی صبور و مقاوم، بالنده‌تر از گذشته و نویدبخش جهش‌های بزرگ در قرن پانزدهم است. قرنی که امید است قرن احیای تمدن اسلامی و پایان نظم ظالمانه و تحمیلی مستکبران بر جهان باشد.
و اما قرن پیش‌رو، فردای این قیام‌های پیروز، می‌تواند روز قیام آخرین باشد. منجی آخر بیاید و قرن پانزده، قرن قیام آخر شود.