گزارشی از حضور استاندار خراسان رضوی در رویداد صمیمی که دل‌ها را روشن می کرد
به گزارش رخداد پرس، غلامحسین مظفری دیروز میهمان نشست شماره ۱۱۱۵ موسسه خیریه آسیب‌پذیر توس شد. جلسه‌ای که در آن نه حرف از سیاست بود، و نه دستورالعمل؛ تنها یک چیز در میان بود: دل‌هایی که برای نجات جان انسان‌ها می‌تپیدند.
این جلسه، صحنه هم‌نشینی خیرینی بود که هر هفته با انگیزه‌ای خالص، کنار هم جمع می‌شوند تا گره‌ای از کار بیماران نیازمند باز کنند. پرونده‌هایی که از بیمارستان‌ها به این جمع ارجاع می‌شود، در فضای مشارکتی و بدون حتی یک ریال بودجه دولتی، توسط مردمانی دل‌سوز بررسی می‌شود؛ تصمیم‌گیری می‌شود؛ و کمک‌ها جمع می‌شود. اینجا خبری از بخش‌نامه و بخش‌نامه‌نویس نیست؛ اینجا «قلب» حرف اول را می‌زند.
استاندار خراسان رضوی نیز تحت تأثیر این روحیه ناب، صادقانه گفت: «حضور در چنین جمع‌هایی حس خوب و حال خوبی به انسان منتقل می‌کند.»
مظفری افزود: «اگر بخواهم با سایر جلسات مقایسه کنم، باید بگویم این یکی از معدود نشست‌هایی است که در آن، شرکت‌کنندگان بدون هیچ اجبار، الزام یا آیین‌نامه رسمی، با عشق، علاقه و انگیزه‌ای وصف‌ناشدنی حاضر می‌شوند.»
مظفری با اشاره به اینکه وظیفه نهاد حاکمیتی مراقبت از سلامت مسیر چنین ساختارهایی است، گفت: «ما وظیفه داریم هم مراقبت کنیم که این ساختارها از مسیر صحیح خارج نشوند و هم کمک کنیم تا افراد امین و معتمد در رأس آنها قرار گیرند.»
در سخنانی که از دل برمی‌آمد، استاندار این نشست‌ها را فراتر از مباحث مالی دانست و آن را «سرشار از دستاوردهای معنوی، اجتماعی و انسانی» توصیف کرد.
او با تأکید بر لزوم توسعه این مدل از مشارکت اجتماعی گفت: «هر مقدار که بتوانیم این‌گونه جمع‌ها را تبلیغ کنیم، ترویج دهیم، توسعه ببخشیم و به آنها رسمیت و بستر فعالیت بیشتری بدهیم، در واقع گام بزرگی در مسیر ارتقاء مشارکت اجتماعی و مسئولیت‌پذیری مردمی برداشته‌ایم.»
او با افتخار اعلام کرد: «این موسسه اکنون ۱۴۰۰ عضو دارد و من با افتخار خود را ۱۴۰۱مین عضو آن می‌دانم.»
در فضای ساده اما دلنشین این نشست، بار دیگر مشخص شد که عشق به انسان، انگیزه‌ای قوی‌تر از هر سازوکار رسمی است. و «چهارشنبه‌های خیرین موسسه آسیب پذیر مشهد»، امروز به الگویی تبدیل شده که می‌تواند در سراسر کشور تکثیر شود؛ به شرط آنکه نهادهای دولتی تنها نقش تسهیل‌گر را ایفا کنند و مردم، خود خالق معجزه بمانند.
این نشست بیشتر از دیگر جلسات اداری بوی انسانیت می‌داد…